علم وحشت 18

background:url(image.png) no-repeat center;

علم وحشت 18

تبلیغات
Blog.ir بلاگ، رسانه متخصصین و اهل قلم، استفاده آسان از امکانات وبلاگ نویسی حرفه‌ای، در محیطی نوین، امن و پایدار bayanbox.ir صندوق بیان - تجربه‌ای متفاوت در نشر و نگهداری فایل‌ها، ۳ گیگا بایت فضای پیشرفته رایگان Bayan.ir - بیان، پیشرو در فناوری‌های فضای مجازی ایران
طبقه بندی موضوعی
آخرین نظرات
نویسندگان

شوالیه سرخ

شاهین خوش‌اقبال

سوخو۳۰ گونه ضربتی با توان عملیات در تمامی شرایط آب و هوایی خانواده فلانکر به شمار می‌آید. این جنگنده در حقیقت حاصل توسعه نمونه دو سرنشینه سوخو۲۷ در اواسط دهه ۱۹۸۰ بود البته در آن زمان هدف از توسعه این جنگنده ساخت یک رهگیر دوربرد در قالب سوخو۲۷ اما با توانایی مشابه می‌گ ۳۱ به شمار می‌آمد. به این ترتیب سوخو ۳۰ می‌توانست همانند می‌گ۳۱ یا اف۱۴ نقشی مشابه یک آواکس کوچک را برای هدایت جنگنده‌ها ایفا کند؛ اما فلانکر دماغه کوچکی داشت که عملا نمی‌توانست رادار بزرگ و سنگین زالسون می‌گ ۳۱ را در خود جای دهد. مشخصا نیاز به تکنولوژی پیشرفته‌تری بود که در آن زمان روس‌ها هنوز به آن دسترسی نداشتند. همین موضوع رفته‌رفته انتظارات را کاهش می‌داد و در ‌‌نهایت هم دفتر طراحی تیخومیرو رادار N۰۰۱ با توانایی رهگیری همزمان تا ۱۰ هدف از فاصله ۱۰۰ کیلومتری را برای جنگنده تکمیل کرد که در هیچ حالتی با رادار رهگیرهای مشهوری مثل زالسون می‌گ۳۱‌او دبلیو جی ۹ اف۱۴ قابل قیاس نبود. در‌‌نهایت با همه مشکلات سوخوی ۳۰ که آن زمان تحت عنوان پیش نمونه تی۱۰ پی‌یو پرواز می‌کرد، نخستین گام‌هایش را برداشت. اما فروپاشی شوروی و ورشکستگی روس‌ها جایی برای پیشرفت بیشتر برنامه نگذاشت. اوایل دهه ۱۹۹۰ سوخو نمونه دو سرنشینه سوخو ۲۷ پی یو را که حالا رسما سوخو ۳۰ نامیده می‌شد با اندکی بهسازی به عنوان یک جنگنده ضربتی تمام عیار به هند پیشنهاد کرد؛ جنگنده‌ای که تحت عنوان سوخو۳۰‌ام (ام به نشانه بهسازی شده) معرفی شد و نمونه‌های صادراتی‌اش با نام سوخو۳۰‌‌ام کا (کا نشانه صادراتی یا‌‌ همان Kommercheskiy در روسی) به بازارهای جهانی ارائه شدند. به صورت کلی اگر قرار بود یکی از جنگنده‌های آمریکایی را حریف این جنگنده بدانیم، مطمئنا اف۱۵‌ای انتخاب خوبی بود؛ با این تفاوت که هیچ‌کدام از گونه‌های اف۱۵ در توان رهگیری با سوخو۳۰ هم طراز نیستند؛ به‌خصوص اگر امکان پرواز تا ۱۱ هزار کیلومتر با ۱۰ ساعت پرواز را هم به آن بیفزاییم. با این حال همانند تمام جنگنده‌های روسی این شاهین‌های سرخ هم مشکلات خود را دارند. پرنده خوش استیل سوخو با موتورهای پر از اشکال خود برای مدت‌ها هندی‌ها را کلافه کرده بود. در واقع موتور‌های تامانسکی همواره به‌عنوان قوی‌ترین موتورهای غیر‌قابل اعتماد در دنیا معرفی می‌شوند. اما در مقابل این جنگنده از تسلیحات بهتر با برد بیشتر و یک رادار آرایه فازی قدرتمند‌تر نسبت به تقریبا تمامی جنگنده‌های نسل چهارمی غربی استفاده می‌کند؛ موضوعی که از این جنگنده برای بسیاری از رقبای آمریکا گزینه بسیار جذابی می‌سازد، نکته دیگر هم اینکه برنامه سوخو۳۰ با مشارکت هند و چین سوخو را از فشار مالی پس از ورشکستگی شوروی نجات داد؛ آن هم در‌حالی‌که حتی همین امروز روس‌ها خودشان کمترین کاربر این جنگنده ممتاز به شمار می‌آیند. 

 

سوخوی هندی

نمونه سفارشی و ساخته شده تحت امتیاز در هند که از خیلی جهات با قابلیت‌هایی مشابه سوخو۳۵ توسعه پیدا کرد. این نمونه با بهره‌گیری از نازل‌های تغییر بردار رانش یکی از مانورپذیر‌ترین گونه‌های فلانکر هم به شمار می‌آید. این جنگنده همچنین مجهز به اویونیک فرانسوی و رادار N۰۱۱M بارس (قوی‌ترین رادار هوابرد صادراتی روسی) با برد جست‌وجویی برابر ۳۵۰ کیلومتر (۲۰۰ کیلومتر برد رهگیری) و توان رهگیری ۱۵ هدف و درگیری با ۴ هدف است. البته این رادار در آینده با نمونه جدید‌تر ژوک AE با توان رهگیری تا ۳۰ هدف جایگزین خواهد شد. 

 

سوخوی چینی

نمونه صادراتی به چین با اصلاحات گسترده در نرم‌افزار و ایونیک پروازی که عمدتا به‌عنوان یک جنگنده ضربتی توسعه داده شده بود. نمونه چینی از نازل‌های تغییر بردار رانش استفاده نمی‌کرد. اما در مقابل میزان اوج‌گیری به مراتب بیشتری نسبت به نمونه روسی و حتی هندی داشت. تفاوت ظاهری دیگر هم عدم استفاده نمونه چینی از پیش بال (کاناراد) به‌شمار می‌رود. این جنگنده برای نخستین بار در میان اعضای خانواده فلانکر بهسیستم مدیریت میدان نبرد با توانایی پوشش تا ۱۵ هواپیما و امکان کنترل موشک‌های شلیک شده از هر کدام مجهز است. سیستم ارتباطی این نمونه برای نخستین‌بار امکان تنظیم یک شبکه ارتباطی مانند سیستم مورد استفاده در اف۱۴ را فراهم می‌کرد. 

 

عقاب ماهیگیر

گونه ناونشین فلانکر با نام سوخو۲۷ کا که رسما با نام سوخو ۳۳ شناخته می‌شود. ایده استفاده از سوخو۲۷ به عنوان جنگنده‌ای ناو‌نشین در اوایل دهه ۱۹۸۰ مطرح شد. در آن زمان نیروی دریایی ارتش سرخ به ساختن ناوهای بزرگ هواپیمابر فکر می‌کرد و خب به این ترتیب نیاز به جنگنده‌های متعارف ناونشین برای نخستین‌بار در ارتش سرخ احساس شد. در آن سال‌ها دو مدل می‌گ۲۹ کا و سوخو۲۷ کا به عنوان رقبای اصلی مطرح بودند که هر یک مزایای خودش را داشتند. اما در ‌‌نهایت نیروی دریایی سوخو ۲۷ کا یا‌‌ همان سوخو ۳۳ را به واسطه توان رهگیری بالا‌تر جنگنده برگزید. این انتخاب در حقیقت پاسخی بود به حضور تامکت‌های آمریکایی روی ناوهای هواپیمابر برای رهگیری بمب‌افکن‌های شوروی. سوخو۳۳ تفاوت چندانی با مدل پایه سوخو ۲۷ نداشت. شاید مهم‌ترین تفاوت بال‌های تاشوی جنگنده بود. در عین حال دو کانراد کوچک هم جلوی بال‌های هواپیما کمی عقب‌تر از کابین اضافه شد تا با افزودن به نیروی برا مسافت پرواز جنگنده را کاهش دهد. لبه‌های حمله متحرک هواپیما هم کمی گسترش داده شد و به کمک یک برا افزای اضافی روی هر بال در شرایط مورد نیاز خلبان با باز کردن این سطوح متحرک می‌توانست بین ۱۰ تا ۱۲‌درصد به مساحت بال اضافه کند. کلا ۲۶ فروند سوخو ۳۳ بیشتر تولید نشد. پس از لغو برنامه ساخت ناوهای هواپیمابر شوروی و باقی ماندن تنها یک ناوهواپیمابر کامل در ناوگان این نیرو نیازی هم به جنگنده‌های بیشتر نبود. این روز‌ها اما این جنگنده همچنان مهم‌ترین جنگنده ناونشین روس‌هاست؛ هرچند سرانجام به نظر می‌رسد رقیب ناکامش جانشین آینده این جنگنده‌های بزرگ خواهند بود، می‌گ ۲۹ کا احتمالا به علت ابعاد کوچک‌تر خود جانشینان فلانکر‌های پیر نیروی دریایی روسیه خواهد شد. با این حال بد نیست اشاره کنیم که در مقایسه با می‌گ ۲۹ کا، سوخو ۳۳ تا ۵۰‌درصد نیروی رانش بیشتری دارد و تا دو برابر هم بیشتر سوخت با خود حمل می‌کند که تا ۸۰‌درصد به برد می‌افزاید. با این حال سوخو ۳۳ بیشتر یک رهگیر بود تا جنگنده‌ای ضربتی، از این رو از دید جنگ افزارهای هوا به سطح هیچ‌گاه با فالکروم قابل مقایسه نیست. همچنین برد رادار جنگنده نیز برای درگیری‌های هوایی دوربرد کفایت نمی‌کند؛ تا جایی که برای کنترل هوایی شدیدا به رادارهای پرنده وابسته است. 

 

روح جوان در کالبد خرس پیر

سوخو ۳۲ اف ان یا به طور دقیق‌تر سوخو ۳۴ آخرین نسل بمب‌افکن‌های ضربتی دنیاست؛ بازمانده تفکری به‌جا مانده از جنگ سرد برای ساختن بمب‌افکن‌های ضربتی تهاجمی که سوخو ۲۴ و اف ۱۱۱ آخرین وارثان آن بودند. سوخو ۳۴ یکی از نامعمول‌ترین نسخه‌های سوخو۲۷ با دو صندلی کنارهم به شمار می‌آید. ساخت سوخو ۳۴ به علت بحران مالی روس‌ها پس از انحلال شوروی با سال‌ها تاخیر صورت گرفت. سوخو برنامه ساخت این جنگنده را در دهه ۱۹۸۰ شروع کرد. اما تا سال ۲۰۰۹ هیچ سفارش رسمی برای جنگنده دریافت نکرده بود تا سرانجام نخستین سفارش برای ۱۵ فروند اول را از نیروی هوایی روسیه دریافت کرد. سوخو۳۴ از ابتدا به عنوان جانشین سوخو ۲۴ یعنی به عنوان یک بمب‌افکن ضربتی با توانایی اضافی درگیری هوایی طراحی شده بود. جالب آنکه میخائیل سیمونو طراحی این مدل را با هدف ساخت یک هواپیمای آموزشی ناو‌نشین شروع کرد اما لغو برنامه ناوهای هواپیمابر در میانه راه او را ناچار کرد تا منظور جدیدی برای هواپیمایش پیدا کند. 

سوخو ۳۴ به عنوان ترکیبی از مانور‌پذیری رهگیرهای سوخو ۲۷ و زره یک بمب‌افکن ضربتی طراحی شده است برای همین چیزی بیش از ۵/۱ تن از وزن هواپیما را تنها تیتانیومی تشکیل می‌دهد که به‌عنوان محافظ کابین و مخازن سوخت استفاده شده است. از این جهت می‌شود این جنگنده بزرگ را از خیلی جهات زیبا و از بعضی جهات بسیار زمخت و زشت تصور کرد. وزن اضافی و ابعاد متفاوت این نمونه موجب شده تا به نسبت دیگر گونه‌ها سرعت کمتری داشته باشد. 

 

ببر شمالی

سوخو ۳۵ آخرین عضو طراحی شده در خانواده فلانکر و مدرن‌ترین جنگنده عملیاتی نیروی هوایی روسیه به شمار می‌رود. از‌‌ همان آغاز ورود به خدمت سوخو ۲۷، سوخو به دنبال توسعه نمونه‌ای مدرن‌تر با برد و تجهیزات بیشتر بود؛ نمونه‌ای که بعد‌ها تحت عنوان سوخو۲۷‌ام یا به صورت دقیق‌تر سوخو ۳۵ اس مصادف با اوایل ۱۹۹۰ طراحی شد. برنامه سوخو۳۵ در آن زمان خیلی پیشرفت نکرد؛ اما زمینه‌ای شد برای تکمیل نمونه پیشرفته‌تر سوخو ۳۷ که در سال‌های بعد به‌عنوان ‌‌نهایت کارایی یک جنگنده نسل چهار نیمی در برابر تمامی جنگنده‌های غربی خودی نشان داد. اما سوخو ۳۷ در عمل بیش از حد گران و رویایی به نظر می‌رسید و عملا راهی به دنیای واقعی نداشت. این شد که در سال ۲۰۰۹ نمونه‌ای ارزان‌تر از سوخو ۳۵ موسوم به بی‌ام با استفاده از جنبه‌های تکنیکی طرح سوخو ۳۷ به بهره‌برداری رسید و نیروی هوایی روسیه هم سرانجام جنگنده جدید را سفارش داد. سوخو۳۵ همانند فلانکرهای مورد استفاده هند از نازل‌های تغییر بردار رانش استفاده می‌کرد. همچنین به جای موتور قدیمی از نمونه بهسازی شده آ ‌ال ۴۱ اف نیرو می‌گرفت. این جنگنده نخستین جنگنده شرقی بود که توان پرواز ابر پیمایشی (سوپر کروز) را داشت؛ آن هم در‌حالی‌که حتی در غرب هم تعداد کمی از جنگنده‌ها چنین توانی را دارند. جنگنده از اویونیک تمام دیجیتال استفاده می‌کرد که در قلب آن یک رادار آرایه فازی چند حالته با توان استفاده از موشک‌های دوربرد آر ۱۷۲ جای گرفته بود؛ امکانی که از جنگنده یک رهگیر دوربرد می‌ساخت؛ آن هم در دورانی که می‌گ۳۱ و تامکت‌های ایرانی آخرین بازمانده‌های شکوه رهگیرهای دوربرد هستند. با وجود پنهانکار نبودن سوخو ۳۵ بسیاری این جنگنده را رقیب می‌دانی اف۲۲ آمریکایی می‌دانند. بدنه هواپیما ترکیبی است از کامپوزیت‌های مقاوم مرکب از آلومینیوم و لیتیوم که وزن هواپیما را تا حد قابل قبولی کاهش داده است. استفاده از ترکیب کاناراد با موتورهای تغییر بردار رانش به جنگنده امکان می‌دهد تا در یک مانور کبرای کامل تا زاویه حمله ۱۲۰ درجه در شرایط واماندگی تغییر موقعیت دهد که این سیستم به خوبی تحت کنترل یک سیستم کنترل پرواز سیمی در آمده است. در‌‌نهایت می‌توان سوخو۳۵ را نمایشی کامل از توانایی جنگنده‌های خانواده فلانکر دانست.

  • محمد عرفان درکی

نظرات  (۱)

سلام و عرض ادب دوست عزیز
اگر میخوای قیمت های دقیق و به روز شده ی طلا و سکه رو بدونی و اطلاع داشته باشی به آدرس ثبت شده سر بزن و از دنیای اقتصاد هم با خبر باش
ضمنا اگر دوست داشتی و برای حمایت از ما مایل بودی ما رو به اسم بروزترین لینک کن و اطلاع بده
با سپاس
س
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی